Filmy kobieta protagonistka, toaleta

Astronautka, degustatorka piwa, strażniczka leśna, a może autorka poczytnych komiksów? Ostatnią rzeczą, jaką można by zarzucić głównej bohaterce filmu imieniem Rakel (w tej roli wschodząca gwiazda skandynawskiego kina Kristine Kujath Thorp), jest brak pomysłu na siebie. Na długiej liście planów z pewnością nie ma jednak zajścia w ciążę. A już na pewno nie teraz. Zwłaszcza że dziewczyna wcale nie jest pewna, kto jest ojcem dziecka. Młoda kobieta stoi przed nie lada dylematem, bo o „problemie” dowiaduje się w szóstym miesiącu ciąży, gdy na jej usunięcie jest już za późno. Tymczasem tytułowe ninjababy co rusz daje o sobie znać. Nie tylko za sprawą rosnącego brzucha bohaterki, ale stając się też naczelnym komentatorem życiowych wyborów Rakel. Złośliwym, do bólu szczerym, ale przede wszystkim niezwykle zabawnym.

Sympatyczna Emma dorasta w amazońskiej dżungli, mając za towarzysza przygód i zabaw Hope – małego czarnego jaguarka. Niestety, ich piękna i zażyła relacja kończy się wraz z przeprowadzką dziewczynki do Nowego Jorku. Z dala od rodzinnych stron, Emma nie przestaje jednak marzyć o powrocie do deszczowych lasów i ukochanego zwierzaka. Mijają lata. Nastoletnia już Emma, która z czasem przyzwyczaiła się do życia w wielkim mieście, odkrywa, że amazońskiej puszczy zagrażają okrutni łowcy zwierząt. Nie wahając się ani chwili, dziewczynka wyrusza do krainy dzieciństwa, aby uratować swojego przyjaciela. Pomaga jej w tym przebojowa nauczycielka biologii – pani Anja. Razem zrobią wszystko, by odnaleźć Hope i ocalić jaguara przed tymi, którzy dla zysku nie zawahają się zniszczyć dzikiej przyrody.

Akcja filmu opartego na autobiograficznej książce Annie Ernaux rozgrywa się we Francji w 1963 roku. Główna bohaterka studiuje literaturę francuską na uniwersytecie. Przed zdolną dziewczyną, która marzy o karierze akademickiej, przyszłość stoi otworem. Ku swojemu zaskoczeniu Anne (hipnotyzująca Anamaria Vartolomei) dowiaduje się, że jest w ciąży. Zdaje sobie sprawę, że macierzyństwo zamknie jej zawodową drogę i przekreśli to, do czego tak konsekwentnie dążyła przez całe lata. Młoda kobieta stoi przed poważnym dylematem. Wie, że nie chce rodzić, ale jednocześnie jest świadoma, że za próbę zakazanej wtedy we Francji aborcji grozi jej nie tylko wydalenie ze studiów, ale i kara więzienia. Czas ucieka, napięcie wzrasta, bo na szali znalazła się przyszłość bohaterki.

W czasie wojny w Kosowie mąż Fahrije, podobnie jak mężowie setek innych kobiet, zaginął. Nikt nie wie, co się z nim stało. Ci, którzy zostali, z niepokojem czekają na jakiekolwiek wieści o ojcach, mężach i synach. Rodzina Fahrije ledwo wiąże koniec z końcem. Kobieta rozpacz zamienia na działanie. Zdobywa prawo jazdy i wyrusza do miasta, aby sprzedawać domowej roboty ajvar. Ale nie myśli tylko o sobie. Mobilizuje inne kobiety i zakładają spółdzielnię rolniczą. Jednak w patriarchalnej wiosce, w której mieszka, jej ambicje i wysiłki nie są aprobowane. Fahrije walczy więc nie tylko o utrzymanie swojej rodziny, ale także przeciwko konserwatywnej społeczności, dla której samowystarczalna i niezależna kobieta jest nie do przyjęcia.

Pierwsza część monumentalnego dzieła Ilji Chrżanowskiego jest wprowadzeniem w skonstruowany z niebywałym rozmachem świat DAU. Wstrząsająca, transowa, chwytająca bohaterów i widzów w pułapki długich ujęć Natasza opowiada o samotnej kierowniczce kantyny w zamkniętym mieście-instytucie. Rzecz rozgrywa się w przeciągu kilku dni w 1952 roku, a Chrżanowski czyni nas świadkami dramatycznego uwikłania tytułowej bohaterki. Kamera (kręcono na taśmie 35 mm!) jest jak szpicel niespuszczający oka z Nataszy, kiedy ta wydaje obiady, flirtuje, prowadzi pijackie rozmowy, uprawia seks czy też pijana szarpie się z młodą pomocnicą. Nieświadoma, że jej banalne marzenia o miłości i drobne oszustwa w pracy stanowią pożywkę dla bezwzględnej totalitarnej władzy. DAU odsłania skrupulatnie jej mechanizmy. Na potrzeby filmu na terenie nieczynnego kompleksu wodnego w Charkowie zostało wybudowane miasto-instytut, w którym twórcy zamknęli na wiele miesięcy ochotników: naturszczyków i aktorów. Całość zaś rozrosła się w radykalny, kontrowersyjny eksperyment z pogranicza kina, sztuk wizualnych, psychodramy i nauk społecznych.

W wieku 19 lat, pasjonująca się sztuką artystyczną, Naëlle (Najaa Bensaid) jest zmuszona realizować projekt reintegracji z innymi młodymi ludźmi, co jest jej ostatnią szansą na uniknięcie rozłąki z bliskimi. Poruszona młodą dziewczyną, Hélène (Agnès Jaoui), instruktorka, pewnego dnia wprowadza ją w Maison des Compagnons de Nantes, świat tradycji, który promuje doskonałość rzemieślniczą i przekazywanie jej między pokoleniami. Wraz z Paulem (Pio Marmai), towarzyszem witrażystą, który zgadza się zabrać ją na szkolenie do swojej pracowni, Naëlle wyrzeźbi sobie miejsce w fascynującym świecie witraży i zrozumie, że wartości przyjacielskie to nie tylko puste słowa.